مقاله نگاهی اجمالی به اصول تبلیغاتی صنعت جهانی توریسم و جایگاه ایران

قوانین جهانی نظام اخلاقی در صنعت گردشگری

این مجموعه قوانین، چارچوبی جامع برای توسعه پایدار و غنی سازی صنعت گردشگری جهانی ارائه می دهد. این اصول، ایده های نوآورانه را از دل بیانیه ها و قوانین سختگیرانه پیشین استخراج کرده و دیدگاه هایی تازه را که بازتاب دهنده تغییرات جوامع در آغاز قرن ۲۱ است، به آن می افزاید.

فرانچسکو فرانجیالی، دبیرکل سازمان جهانی گردشگری
استانبول، ۱۹۹۷

تدوین اصول اخلاقی گردشگری

بخش توسعه گردشگری جهانی سازمان ملل متحد، در قطعنامه ای، ضرورت وجود یک مجموعه اصول اخلاقی برای گردشگری را مطرح کرد. این قطعنامه با هدف هدایت سازمان های فعال در این صنعت تدوین شد. طی دو سال، کمیته ای ویژه به سرپرستی دبیرکل و مشاور حقوقی سازمان، مسئول تهیه پیش نویس این اصول شد.

۲۷ آوریل ۱۹۹۹ – نیویورک
سازمان ملل متحد با این مجموعه قوانین موافقت کرد و بر لزوم مشارکت گسترده تر بخش خصوصی و سازمان های غیر دولتی در اجرای آن تاکید ورزید.

اکتبر ۱۹۹۹ – سانتیاگو
بیش از هفتاد کشور عضو سازمان جهانی گردشگری، نظرات و اصلاحات خود را درباره این مجموعه ارائه کردند. در نهایت، این طرح به اتفاق آرا تصویب شد و چارچوبی برای صنعت گردشگری شکل گرفت که در آن، نه کشور میزبان و نه گردشگران متضرر نخواهند شد.

اصول کلیدی مجموعه قوانین اخلاقی گردشگری

۱- گردشگری، ابزاری برای درک و احترام متقابل میان ملت ها

• گردشگری باید موجب ارتقای ارزش های اخلاقی مشترک میان جوامع و ترویج مدارا، شکیبایی و احترام به باورهای فرهنگی، دینی و فلسفی متنوع باشد.
• فعالان این حوزه و گردشگران باید به سنت ها و فرهنگ های جوامع میزبان، از جمله اقلیت ها و بومیان، احترام بگذارند.
• فعالیت های گردشگری باید با آداب، رسوم و قوانین محلی هماهنگ باشد.
• جوامع میزبان باید به درستی با ویژگی های گردشگران آشنا شوند تا بتوانند فضایی مناسب و مهمان نوازانه فراهم کنند.
• مقامات دولتی موظفند امنیت و رفاه گردشگران را تامین کرده و از آنان در برابر تهدیدات، حملات یا سایر مخاطرات محافظت کنند.

۲- گردشگری، ابزاری برای حفاظت از میراث فرهنگی بشر

• منابع گردشگری، بخشی از میراث مشترک بشری هستند و جوامعی که این میراث را در اختیار دارند، مسئول حفاظت از آن ها هستند.
• فعالیت های گردشگری باید با حفظ احترام به آثار تاریخی، موزه ها و مکان های مذهبی انجام شود.
• بخشی از درآمد حاصل از گردشگری باید برای نگهداری و توسعه این میراث صرف شود.
• سیاست های گردشگری باید به گونه ای تنظیم شوند که فرهنگ ها و صنایع دستی محلی را حفظ و تقویت کنند.

۳- گردشگری، عاملی برای پیشرفت کشورها و جوامع میزبان

• مردم محلی باید در فعالیت های گردشگری مشارکت داشته باشند و از مزایای اقتصادی، فرهنگی و اجتماعی آن بهره مند شوند.
• سیاست های گردشگری باید سطح زندگی مردم را ارتقا داده و نیازهای آن ها را برطرف کند.
• توسعه گردشگری باید با در نظر گرفتن شرایط مناطق حساس مانند جزایر، مناطق کوهستانی و روستاها صورت گیرد.
• سرمایه گذاران حوزه گردشگری باید تاثیر پروژه های خود بر محیط زیست را بررسی کرده و اطلاعات لازم را شفاف سازی کنند.

۴- تعهدات فعالان صنعت گردشگری

• متخصصان صنعت گردشگری باید در تامین امنیت، سلامت و رفاه گردشگران همکاری کنند و خدمات بیمه ای مناسب ارائه دهند.
• مقامات دولتی باید تدابیری برای بازگرداندن گردشگران در صورت ورشکستگی شرکت های برگزارکننده سفر اتخاذ کنند.
• رسانه ها، به ویژه رسانه های تخصصی گردشگری، باید اطلاعات دقیق و قابل اعتماد درباره شرایط گردشگری و موقعیت های تاثیرگذار بر این صنعت را منتشر کنند.
• فناوری های جدید ارتباطی باید برای اطلاع رسانی شفاف و ارائه خدمات بهتر به گردشگران به کار گرفته شوند.