تحقیق در مورد تاریخچه یهود

تاریخچه یهود
دین یهود یک آئین توحیدی و یکتاپرستی است که حدود سال 1350 م . توسط موسی بن عمران که از نژاد بنی اسرائیل (حضرت یعقوب ) بود، به جهانیان عرضه گردید. گرچه اساس این آئین بر پایه ی توحید استوار می باشد، ولی در اثر تحولات و دگرگونی هایی که در طول تاریخ بدان راه یافته و به ویژه ، تحریفات و دست کاری هایی که در متن تورات (کتاب حضرت موسی ) داده شده است ، انسان را نسبت به توحیدی ماندن آن دچار شک ّ و تردید می نماید.

«پیروان این آئین را یهودی می نامند که اغلب ، آن ها را با لقب «بنی اسرائیل » معرفی می نمایند. بنی اسرائیل در شهر «کنعان » که از اراضی فلسطین می باشد، اقامت داشتند.» بعد از این که حضرت یوسف فرمانروای مصر شد، قوم بنی اسرائیل به مصر مهاجرت نمودند و علاوه بر این که جمعیّت آن ها رو به افزایش گذاشت ، در علوم و فنون نیز به پیشرفت های قابل توجّهی دست یافتند و همین امر موجب نگرانی مصریان شد که مبادا این قوم با نیروی خود، زمام امور را به دست گیرند. از این رو، یکی از فراعنه تصمیم گرفت از جمعیّت آن ها بکاهد؛ لذا دستور کشتن نوزادان پسر بنی اسرائیل را صادر نمود.

«در باب دوّم سفر خروج تورات آمده است که در آن ایام زنی از بنی اسرائیل فرزند پسری به دنیا آورد و به منظور نجات وی از چنگال ماموران فرعون ، او را به مدت سه ماه پنهان نمود.» از آن جایی که مخفی نگه داشتن کودک برای همیشه ممکن نبود، صندوقی را تهیه کرد و کودک را در آن نهاد و در نیزارهای رود نیل رها کرد؛ همین که صندوق به نزدیکی های قصر فرعون رسید، به دستور همسر فرعون از آب گرفته شد و با وساطت وی کودک از خطر مرگ جان سالم به در برد؛ این کودک ، موسی بود.

«حضرت موسی (ع ) در دامن دشمن سرسخت بنی اسرائیل ، یعنی فرعون پرورش یافت .» آن حضرت به جهت مخالفت هایی که با عقاید فرعون نمود، جان خویش را در خطر دید و برای حفظ جان خود و فرار از خشم فرعون و فرعونیان از مصر خارج شد و به «مدین » وطن حضرت شعیب (ع ) پناه برد. او پس از هشت یا ده سالی که در خدمت حضرت شعیب (ع ) بود، مدین را به قصد زادگاه خودش (مصر) ترک کرد و در بین راه مدین و مصر، به پیامبری مبعوث و برای دعوت فرعون ، با همرامی برادرش هارون به سوی مصر رهسپار شد.

حضرت موسی (ع ) یکی از پیامبران «اولوالعزم » و صاحب شریعت مستقل می باشد که در زمان سلطنت یکی از فراعنه ی مصر به نام «مفتاح، فرزند رامسس دوّم ، در حدود 1350 قبل میلاد مسیح به پیامبری مبعوث گردید. داستان بعثت حضرت موسی (ع ) و کیفیت تبلیغ و چگونگی دعوت آن حضرت ، از پرماجراترین حوادثی است که در تاریخ بشریت به وقوع پیوسته و قرآن کریم نیز در سوره های متعدد، در ضمن آیات فراوانی ، از چگونی برخورد حضرت موسی با فرعون و درگیری های او با امتش ، یعنی بنی اسرائیل ، سخن گفته است .

تورات (کتاب حضرت موسی ) در سفر خروج ، باب سوّم ، عدد 13، ابتدای بعثت موسی (ع ) را چنین به تصویر می کشد. موسی به خدا گفت :
اینک من می روم نزد بنی اسرائیل و چون به ایشان بگویم ، خدای پدران شما، مرا به سوی شما گسیل داشته است ، پس اگر از من پرسیدند که نام او چیست ، من در جواب ایشان چه بگویم ؟ خدا به موسی گفت «آهیه الذی آهیه » هستم آنکه هستم ، تو به بنی اسرائیل بگو «آهیه » مرا به نزد شما فرستاده است . دوباره خدا به موسی گفت : به بنی اسرائیل چنین بگو: یَهُوَه ، خدای پدران شما، خدای ابراهیم و خدای اسحاق و خدای یعقوب ، مرا به سوی شما فرستاده است ؛ این نام من است تا ابد و همین است یادگار من نسلی بعد از نسل. مسلم این است که دعوت حضرت موسی (ع ) به سوی توحید و یکتاپرستی بوده است .

او علاوه بر توحید، مردم را از ستمکاری منع و در مقابل ظلم و بیدادگری ، آن ها را بسیج می نموده است . خدایی که حضرت موسی، مردم را به آن دعوت می کرده ، خدایی واحد و این دعوت برای عموم جهانیان بوده است و هرگز خدای اختصاصی که تنها طرفدار یهود باشد، مدنظر آن حضرت نبوده ؛ امّا ملّت یهود طبق برداشتی که از تورات فعلی و مخصوصاً از کتاب «تلمود» می نمایند، خودشان را بهترین نژادها و عزیزترین امّت ها نزد خدا می دانند و خدا را تنها به خودشان اختصاص داده و او را تنها، حامی یهود قلمداد می کنند.